প্রিয়তমা (অসমীয়া কবিতা)

প্রিয়তমা,
যোৱানিশা তুমি কিয় নাহিলা ?
তোমাৰ অপেক্ষাতে
কটালোঁ উজাগৰী নিশা ।
কাৰোবাৰ বাবে ৰৈ ৰৈ
অৱশেষত নিৰাশ হ'লে
অন্তৰে যে কিমান দুখ পায়
তুমি হয়তো নাজানা ।
সেয়ে চাগে নাহিলা ।
কাৰোবাৰ হৃদয়ত
বেদনাৰ ঘাম বোৱাই
তুমি বাৰু ভাল পোৱা নেকি ?
নহ'লেনো কিয়বা নাহিলা ?
কিয় বাৰু ইমান নিষ্ঠুৰ হ'লা ?
পূৰাই আছোঁ দেখোন নিতে
তোমাৰ সকলো আবদাৰবোৰ ।
তথাপিও দিলা কিয়
এই নিৰাশাবোৰ ?
তুমি জানানে প্রিয়তমা ,
তোমাৰ অবর্তমানত
কেতিয়াবা হওঁ মই অন্ধ, ঘর্মাক্ত ,
আঙুলীবোৰৰ গতিও হয় মোৰ স্তব্ধ ,
হওঁ মই বোবা ,
কলাও হওঁ মই ।
আৰু কত যে কি কি হওঁ
তোমাক আৰু কিদৰে জনাওঁ !
সেয়ে বিছাৰোঁ সংগ তোমাৰ ।

নিবিছাৰোঁ তোমাক
কোনো নদীৰ পাৰত,
অৰণ্য পথত কিম্বা
মনোমোহা পার্কত ।
বিছাৰোঁ মাথো
ৰুদ্ধ অথবা উন্মুক্ত
ঘৰৰ কোঠাত ।
সবাৰে লগত ।
নহওঁ মই কোনো
নষ্টচৰিত্র অথবা লম্পট ।
মই মাথো তোমাৰ
শীতলী প্রেমত মতলীয়া
এক প্রেমিক অকপট ।
সেয়ে মোৰ নিবেদন
নেখেলিবা লুকাভাকু
আৰু বেদনাৰ ফাকু
সংগ যেন পাওঁ অবিৰত
হে মোৰ প্রিয়তমা বিজুলী ।